Η "πολυκατοικία" της φτώχειας

Σε μια από τις γειτονιές απέναντι από το σπίτι υπήρχε κάτι σαν πολυκατοικία.
Ένα μακρόστενο πολύ παλιό κτίριο με μεγάλο ισόγειο και υπόγειο.
Χωρίς ορόφους....
Ξενοδοχείο θα το έλεγες αλλά δεν ήταν...
Κάποιος το είχε που ήταν στην Αμερική και είχε βάλει κουμανταδόρο έναν ανηψιό του.
Ισόγειο και υπόγειο είχαν κοινόχρηστες τουαλέτες ....δύο μικρά δωμάτια και το ένα ήταν και κουζίνα....όλα τα ίδια....
Το υπόγειο είχε
παράθυρα μισά που έβλεπαν στον χωματόδρομο....
Το απόγευμα τα άνοιγαν οι γειτόνισες και αγνάντευαν τα παπούτσια
που περνούσαν.
Έμεναν αρκετοί....παιδιά ...γέροι ...συνωστισμός στην τεράστια αυλή....
Άνθρωποι του μόχθου...εργάτες σε εργοστάσια....οικοδόμοι....
Οι τελευταίοι ήταν μόνιμοι πελάτες στο αστυνομικό τμήμα....
Τα αυθαίρετα στις δόξες τους....όλοι ήθελαν ένα κεραμίδι δικό τους πάνω από
το κεφάλι τους.
Και κάθε πρώτη του μήνα περνούσε ο διαχειριστής να μαζέψει τα νοίκια....
Τι να πρωτοθυμηθείς....να κλαίς ...να γελάς....
Κάποιοι δεν άνοιγαν την πόρτα γιατί δεν είχαν να πληρώσουν....
Τους κάλυπταν οι διπλανοί....."λείπουν δεν ξέρω πότε θα γυρίσουν"...
Άλλοι έδιναν έναντι....
Άλλοι έφευγαν βράδυ σαν κυνηγημένοι....δεν είχαν...τι να κάνουν.
Ο δικαστικός κλητήρας το ήξερε καλά το κτίριο αυτό....το είχε επισκεφθεί
πολλές φορές.
Τι έφταιγε και αυτός που τα βάζανε μαζί του και τον άρπαζαν από τον γιακά
καμμιά φορά για να ξαναγυρίσει όμως με το όργανο...τον πολιτσμάνο.
Άσχημες αναμνήσεις από αυτή την "πολυκατοικία" της φτώχειας.
Από το pisostapalia