Κόμματα εκτός πραγματικότητας

Από αύριο Δευτέρα η δημόσια ζωή αρχίζει να επανέρχεται, ύστερα από τη «ραστώνη» του Αυγούστου, στον συνήθη ρυθμό της, αν και... εκτός Μνημονίων. Τα πολιτικά κόμματα θα ανεβάζουν σταδιακά στροφές καθώς πλησιάζει ο Σεπτέμβριος και αρχίζει ουσιαστικά η μακρά προεκλογική περίοδος.
Η διάρκειά της θα εξαρτηθεί από αρκετές παραμέτρους, μία εκ των οποίων, αν όχι η πιο βασική, αφορά το θέμα της
περικοπής των συντάξεων. Αν η κυβέρνηση εξασφαλίσει την πολυπόθητη αναστολή, ο ορίζοντας των εκλογών μπορεί να φθάσει έως και τον Μάιο. Ειδάλλως, θα είναι αρκετά μικρότερος.

Σε κάθε περίπτωση, η τυπική λήξη του τρίτου Μνημονίου βρίσκει το πολιτικό προσωπικό της χώρας σε μεγάλη απόσταση, αν όχι χάσμα, από την ελληνική κοινωνία. Τα κόμματα, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, διακατέχονται από έναν ιδιότυπο αυτισμό. Εχουν περιχαρακωθεί και αναλώνονται σε συγκρούσεις, οι οποίες σε πολύ μεγάλο βαθμό παραμένουν αδιάφορες για τους πολίτες. Είναι συγκρούσεις που έρχονται από το παρελθόν και δεν μπορούν να «διαβάσουν» το μέλλον.
Εως έναν βαθμό το φαινόμενο έχει την εξήγησή του. Ολα τα κόμματα, που εναλλάχθηκαν ή συμμετείχαν στην κυβέρνηση κατά την τελευταία οκταετία, έχουν ευθύνες (καθένα διαφορετικές) για το μνημονιακό δράμα που ζουν οι Ελληνες, ενώ τα υπόλοιπα περιορίζονται σε ρόλο κομπάρσων δίχως ουσιαστική παρέμβαση στις εξελίξεις.

Τις ευθύνες αυτές προσπαθεί καθείς να επιρρίψει στον άλλον, εξωραΐζοντας τη δική του κυβερνητική περίοδο και κατηγορώντας τους υπολοίπους για τους «χαμένους παραδείσους». Στο ίδιο πλαίσιο, περισσεύουν και τα μεγάλα λόγια, οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες γι’ αυτά που θα γίνουν από εδώ και πέρα...
Οι πολίτες παρακολουθούν ένα ξεπερασμένο και ανιαρό παιχνίδι κομματικών ανταγωνισμών την ώρα που οι απαιτήσεις για τη χώρα είναι πολύ υψηλότερες και σοβαρότερες.

Μπορεί να «βγήκαμε», όπως μας λένε, από τα Μνημόνια, αλλά η κρίση δεν τέλειωσε. Το τούνελ είναι πολύ μακρύ ακόμη και όλα τα δεδομένα κάθε άλλο παρά ένα θετικό μέλλον προοιωνίζονται. Ετσι, ακόμη κι όταν αρθρώνονται κάποιες επιμέρους σωστές προτάσεις, αυτές χάνονται μέσα στην κινούμενη άμμο που επικρατεί.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα φρόντισε να υπονομεύσει την αξιοπιστία του και τώρα υφίσταται τις συνέπειες. Εχασε τη σχέση του με την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό σύστημα, κατώτερο των περιστάσεων, δεν μπορεί να καθοδηγήσει τη χώρα στην πολύ δύσκολη και μακρά «μεταμνημονιακή» περίοδο...

Δημοκρατία

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου Από το kostasxan

loading...