Από τον Ορφέα ως τον Κεχρισμένο!..

Διαβάστε τι γράφουμε μέσα στο βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός» για τις διαχρονικές και αιώνιες σχέσεις Ελληνισμού και Χριστιανισμού, έτσι όπως καταγράφονται από διάφορους ιστορικούς και καταξιωμένους Έλληνες δημοσιογράφους!... Στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν την προλείανση του εδάφους για την Έλευση του Θεανθρώπου πάνω στη γη!…
«ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΦΕΑ ΩΣ ΤΟΝ ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΝ»

Εις τα «Ορφικά» του αειμνήστου
εκδότη Ιωάννου Δ. Πασσά υπάρχουν κάποιες αξιοπερίεργες παραστάσεις εσταυρωμένου Ορφέως, οι οποίες εμβάλλουν τον αναγνώστην εις ένα σκεπτικισμόν, αν όχι προβληματισμόν.
Και ο προβληματισμός γίνεται εντονώτερος όσο παρατηρεί κάποιος αυτόν τον ημιπολύτιμον λίθον πάνω εις τον οποίον ο εσταυρωμένος Ορφεύς μας θυμίζει την Σταύρωσιν του Κυρίου!
Ο γνωστός αρχαιοδίφης, ειδικός επί του Ορφισμού Κερν (KERN), συμφωνώντας με τον Ράιλ (REIL) και Τσαν (ZAHN), νομίζει ότι το έργο είναι μίμησις άνευ αξίας. Αντίθετα, ο Αϊσλερ (EISLER), παρέχει την εξής, λίαν πρωτότυπον εξήγησιν: Ο Διόδωρος40 μας πληροφορεί ότι ο Λυκούργος, 41 εχθρός του Διονύσου, εσταυρώθη από τον Θεόν. Κατ’ άλλους, όμως που αφηγούνται το γεγονός, ο Διόνυσος και άλλα διονυσιακά πρόσωπα, εσταυρώθησαν. Συνεπώς, λέει ο Αϊσλερ, ιδού γιατί ήταν δυνατόν να υπάρχη εσταυρωμένος Ορφεύς, αφού ήταν διονυσιακό πρόσωπο!
Ο Κυριάκος Δ. Κάσσης, εις το βιβλίο του: «Αληθινή και «εκ των ένδον» ιστορία του Ελληνισμού της Αρχαίας Ελλάδας» (Εκδόσεις «ΙΧΩΡ» Αθήνα 1998, σελίδα 26), σχολιάζοντας την εικόνα του εσταυρωμένου Ορφέως, υποστηρίζει το γεγονός ότι «αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού η λατρεία του Ορφέα- Βάκχου ήταν πολύ διαδεδομένη» ενώ εξηγεί ότι «στην εικόνα ήταν εμφανής η ομοιότητα με «εσταυρωμένο Χριστό» του συμβόλου (με την ημισέληνο- Εκάτη στην κορυφή) που χρονολογείται πολλούς αιώνες προ Χριστού».
Εις το προαναφερθέν έργο (Ορφικά, του Ιωάννη Δ. Πασσά) υπάρχουν ακόμη δύο εικόνες προερχόμενες από χριστιανικές κατακόμβες: Η μία παρουσιάζει τον Χριστόν να παίζη- όπως ο Ορφεύς- λύραν, υπό την επίδρασιν της οποίας εξημερώνονται τα ζώα, ενώ η άλλη εμφανίζει τον Ορφέα ως καλόν ποιμένα, πράγμα που αποδεικνύει την μεγίστην επίδρασιν που είχαν οι θεωρίες των Ορφικών και επί των Χριστιανών κατά την πρώτη περίοδον του Χριστιανισμού.
Η Ελληνίδα δημοσιογράφος Θεώνη Παξεινοπούλου εις ένα της άρθρο εις την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» υπό τον τίτλον: «Από τον Ορφέα εις τον Κεχρισμένον», επισημαίνει πολλές ομοιότητες (και όχι ταυτοσημίες ή ταυτοπροσωπίες) Ελληνισμού και Χριστιανισμού, τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να διαβάση, ακόμη και αν τηρή τις επιφυλάξεις του ή έχει τις όποιες αντιρρήσεις του για όλα όσα υποστηρίζει η ως άνω Ελληνίδα αρθρογράφος με την οποίαν είχαμε κάνει και μίαν τηλεοπτικήν παρουσίαν για το θέμα αυτό στον τηλεοπτικό δίαυλο «Τηλετώρα» και συγκεκριμένως στην εκπομπή «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος» της 19ης Μαρτίου 2000:
«Είναι γνωστόν ότι εις τα σχολεία του σήμερον, αλλά και του χθες, οι μαθηταί οι οποίοι διδάσκονται, ολίγα, περί της θρησκείας και δη του Χριστιανισμού και της φιλοσοφίας, η οποία είναι μία και μοναδική, ή της Ελλάδος, τα διδάσκονται από τους καθηγητάς ως δύο ξεχωριστά μαθήματα. Αυτό είναι μέγα και αποπροσανατολιστικόν λάθος, διότι τόσον η θρησκεία όσον και η φιλοσοφία ούτε «μαθήματα» είναι ούτε «ξεχωριστά».
Θρησκεία και φιλοσοφία είναι έννοιες προϋπάρχουσες, εμφυσημένες θεόθεν, εν τη γενέσει του ανθρώπου, ως γονίδιον και ως ατομικός κώδικας. Κακώς, λοιπόν, οι διάφορες «κρατικές αλχημείες» διδάσκουν εις την νεολαίαν την «ειδωλολατρική μυθολογία» και την «αληθινή θρησκεία του Χριστού». Ως πλέον έχει αποδειχθή δια διαφόρων μελετών, η αρχαιοτέρα μονοθεϊστική θρησκεία του κόσμου είναι η Χριστιανική, πηγάζουσα κατ’ ευθείαν εκ της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, η οποία είναι η Ορφική του Εσωτερισμού και των Μυστηρίων, δοσμένη εις τον λαόν με αλληγορίας όπως και ο Χριστιανισμός.
Ο Ορφεύς, όπως και ο Χριστός, δια μέσου των αιώνων του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους του Σωκράτους και τόσων άλλων διδασκάλων είναι ο αφυπνιστής του Ιερού Αγίου Ελληνικού Πνεύματος και της Θείας Ελληνικής Ψυχής. Ο Ορφισμός, όπως και ο Χριστιανισμός, είναι μία θρησκεία- φιλοσοφία κοινήν έχουσα την πίστιν εις το Επέκεινα. Ο λυτρωτής του κόσμου και της ανθρωπότητος είναι, εις μεν τον Ορφισμόν, ο Διόνυσος- νύσος του Διός, υιός του Θεού – εις δε τον Χριστιανισμόν ο Ιησούς Χριστός - ο λαβών το χρίσμα της ουσίας του φωτός, της εκ της Ιούς λάμψεως της γνώσεως. Όπως εις τον Ορφισμόν, έτσι και εις τον Χριστιανισμόν η παρούσα, υλιστική, ζωή είναι η τιμωρία, ο πόνος, ο κόπος και η μετάνοια του ανθρώπου, ο οποίος εκπεσών εις το προπατορικόν αμάρτημα, της εκ των Τιτάνων καταγωγής του, τους οποίους κατηράσθη ο Πατήρ Ουρανός, καλείται να εξαγνισθή δια την εκ νέου και τελική ένωσι με την αρχική του υπόστασι, η οποία είναι άϋλος, με την Θείαν Φύσιν. Η ψυχή και το πνεύμα εις τον Ορφισμόν έχει ακριβώς την ίδια θεϊκή υφή όπως και στον Χριστιανισμόν. Είναι αιώνια, άφθαρτα και αθάνατα, τα οποία προσκαίρως «ενταφιάζονται» εντός του φθαρτού σώματος του ανθρώπου, του οποίου η αποστολή εις τον υλικόν κόσμον είναι, ακριβώς αυτή τους η αποδέσμευσις, η λύτρωσις.
Ο Διόνυσος, εις τον Ορφισμόν, ονομάζεται και Λυσεύς ή Λύσιος. Ο Ιησούς, εις τον Χριστιανισμόν ονομάζεται και Λυτρωτής. Η οδός του Λυτρωμού και επομένως της σωτηρίας είναι κοινή μεταξύ Ορφισμού και Χριστιανισμού. Ήδη διδασκόμεθα, από αμφοτέρας, τον ενάρετον βίον, την αποχήν μας από κάθε είδους ακολασία και κτηνωδία, την νηστεία για τον εξαγνισμόν προ της Θείας Μεταλήψεως, όπου εις τον Ορφισμόν έχει τον όρο Κυκεών, ο οποίος αποτελείται από άλευρον κριθής, αίμα ταύρου και ύδωρ θαλάσσης. Οι δε πιστοί του Ορφισμού ξέσχιζαν με τα χέρια και τα δόντια τους τον ταύρο τον οποίον έτρωγαν ώμον και έπιναν το αίμα του.
«Λάβετε φάγετε τούτον εστί το σώμα μου το υπέρ υμών…, λάβετε πίετε τούτον εστί το αίμα μου…» είπεν ο Ιησούς Χριστός προς τους μαθητάς Του θλων και διανείμων, συμβολικώς, άρτον και οίνον κατά την διάρκειαν του Μυστικού Δείπνου, ομοίου προς τον Ορφικόν αλλά και τον Συμποσιακόν του Σωκράτους. Για τον έρωτα και την εξ αυτού δημιουργία ωμίλησεν ο Ορφεύς και ο Σωκράτης, για το «αγαπάτε αλλήλους και τον πλησίον σου ως εαυτόν…» ο Χριστός.
Η αγάπη του για την Ευρυδίκη έκανε τον Ορφέα να κατέβη εις τον Άδη και μετά τριημέρου να την επαναφέρη εις τον Άνω Κόσμο, όχι όμως για πολύ.
Παρακούων την εντολή του Θεού, από την αδημονία του να ξαναδή την αγαπημένη του σύζυγο, έστρεψε προς το μέρος της λίγο προ της εξόδου των εκ του Κάτω Κόσμου και την έχασε δια παντός. Εδώ, αυτή η παράστασις αντιγράφεται υπό της Παλαιάς Διαθήκης για να μας δώση την παραβολή της συζύγου του Λωτ. ΄Ομως η ανάληψις- ανάστασις της Περσεφόνης από τον Άδη οδηγεί κατ’ ευθείαν αφ’ ενός μεν στην Ανάστασιν του αγαπητού φίλου του Χριστού, του Λαζάρου, μετά τριημέρου και αφ’ ετέρου στην ανάληψι- ανάστασι του ίδιου του Χριστού προς τον Πατέρα, τον Μέγα Ουρανό, του Ορφισμού, δηλαδή τον ορόντα τον νουν!
Η εσταύρωσις του Διονύσου και η εσταύρωσις του Χριστού ουδόλως διαφέρουν, παρά την απόκρυψι του πρώτου από τα σχολικά βιβλία, αλλά και την θρησκευτική διδαχή. Η εσταύρωσις, πέραν της εννοίας της πλέον εξευτελιστικής τιμωρίας, που είχε δια τους χρόνους εκείνους, όπως η ηλεκτρική καρέκλα σήμερον, είχε και μία βαθυτέραν έννοιαν. Την αποσύνθεσι του ανθρωπίνου σώματος εις τα τέσσερα βασικά υλικά εξ ων συνετέθη: Ιλύν (χώμα με ύδωρ), Νυξ (το αθέατον πυρ), Βορέας (αήρ), Ίαμα (νερό), τα αρχικά των οποίων διαβάζομε επί του σταυρού του Ιησού «Ι.Ν.Β.Ι.» που στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνη ουδόλως, με κανένα «βασιλέα των Ιουδαίων», όπως διατείνονται οι τελευταίοι. Άλλωστε και ο θεός της χημείας και του υδράργυρου, ο Μercurius των Λατίνων και ο Ερμής των Ελλήνων συμβολίζονται δια του σταυρού επί σφαιρικού δοκιμαστήρος, έχων την κυκλικήν έννοιαν της ζωής και του θανάτου, δια μέσου της υλιστικής συνθέσεως του Πλάσματος του Θεού.
Άλλη ομοιότης Ορφισμού και Χριστιανισμού είναι η σύλληψις του Ηφαίστου από την Ήρα δια της οσμής του κρίνου! Τα κρίνα ήσαν τα ιερά άνθη της Ήρας. Η Θεοτόκος δια του κρίνου συνέλαβεν τον Ιησού! Ήφαιστος και Χριστός συμβολίζουν την θεία δημιουργία. Αλλά και η αρχέγονος Μήτηρ των θεών, η Ρέα (συνεχής ροή ζωής), φοβούμενη μήπως ο Κρόνος κατασπαράξει το τέκνον της, κατέφυγε σε μία σπηλιά όπου και έτεκεν τον Δία. Ένοπλοι βοσκοί που ευρίσκοντο στη σπηλιά έκρουον της ασπίδας των δια να μη ακουσθούν τα κλάματα του μωρού και ανευρεθή υπό του Κρόνου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και η Θεοτόκος εγέννησε τον Ιησού, κυνηγημένη από τον Ηρώδη, περιτριγυρισμένη από βοσκούς!
Ο Χριστός, ευλόγησε τον γάμο στην Κανά. Ο Ζευς ευλόγησε τον γάμο του Κάδμου και της Αρμονίας.
Στους γάμους του Διός μετά της Ήρας απούσα ήτο μόνον η Χελώνη δια τούτο και μεταμορφώθη εις το ομώνυμων αργών ερπετών. Αι μωρές παρθένοι του Χριστιανισμού είναι εκείνες αι οποίαι αργοπόρησαν, ελλείψει ελαίου, εις τους γάμους του Νυμφίου!
Επίσης στον γάμο της Κανά είναι γνωστόν ότι σωθέντος του οίνου ο Χριστός, δια του θαύματός Του, μετέτρεψεν το ύδωρ εις ινών, ο οποίος έρρευσεν αφθόνως. Ο Ζευς, κατελθών στην γη μετά του Ερμού, γενόμενος δεκτός προς φιλοξενίαν από δύο φτωχούς γέροντας στην Φρυγία, τον Φιλήμονα και την Βαυκίδα, μετέτρεψεν το ύδωρ εις οίνον ο οποίος δεν ετελείωνε ποτέ! Η δε καλύβα των γερόντων έγινε μέγας ναός όπου υπηρέτησαν μέχρι θανάτου.
Η σταύρωσις και ο θάνατος του Ιησού, ως ανθρώπου και η ανάστασις του Χριστού, ως Θεού, είναι ταυτόσημος με το δόγμα του Ορφισμού κατά το οποίον η σταύρωσις και η ανάστασις του Διονύσου κατά το οποίον η σταύρωσις και η ανάστασις του Διονύσου σημαίνει το τέρμα του κύκλου των γεννήσεων, επομένως τον πλήρη εξαγνισμόν της ψυχής και της επιστροφής της, άρα την ένωσίν της προς τον Θεόν, του οποίου «μέρος εσμέν». Αυτήν, όμως, την ένωσιν οι άνθρωποι δύνανται, εν μέρει να την επιτύχουν και ως υλικαί υποστάσεις, ευρισκόμενοι εις αυτήν την ζωήν. 

Οι διάφοροι ασκηταί των σημερινών χριστιανικών μονών δεν διαφέρουν και πολύ από τον Ορφέα, του οποίου ο βίος υπήρξεν άκρως ενάρετος, μετά τον θάνατον της Ευριδίκης. Ωστόσο η τελειωτική ένωσις μετά του Θεού, η λυτρωτική και σωτηρία «κύκλου τε λήξαι και αναπνέουσαι κακότητος» παραμένει ισχυρότατη τόσον εις τον Ορφισμόν, όσον και εις τον Χριστιανισμόν. Διότι ο άνθρωπος ό,τι αδυνατεί να κατορθώση, καταβάλλων όλες του τις δυνατότητες και δυνάμεις, του το παρέχει, δια της χάριτος, ο Θεός. Και αυτή η χάρις δεν είναι άλλη από την παντοτινή απαλλαγή της μοίρας τους. Δηλαδή ο άνθρωπος απαλλάσσεται και λυτρώνεται από την κατάρα της γεννήσεως. Και από αυτήν την κατάρα ήλθεν να μας απαλλάξει τόσον ο Μεσίτης, δια της αυτού λυτρώσεως, Ορφεύς, όσον και ο Μεσσίας, δια της ιδικής του σταυρικής, Χριστός».

Από το sakketosaggelos

loading...